Lieve Lore,

We zullen nooit vergeten hoe we je hebben verwelkomd in onze club als kleutertje. Al snel merkten we dat je meer kon dan de anderen en ging je over naar de aspirantjes. Elke woensdag en vrijdag stond je in je turnpakje paraat om twee uur het beste van jezelf te geven. Vanaf het begin was duidelijk dat lenigheid en sprongkracht je grootste troeven waren.

Zo kwam je bij de aspirantjes-trampoline terecht. Je behoorde tot de gouden generatie van 2006 – gymnasten waarmee we voor het eerst deelnamen aan ‘minigym-wedstrijden’ – gymnasten die onze stoutste dromen overtroffen.

En een gouden meid, dat was jij ook. Naast het bezit van een gouden hartje, veroverde je ook verschillende gouden medailles. Met je schattige glimlach, mooie vormspanning en onklopbare lenigheid deed je zelfs de jury smelten.

Zo fijn dat het was om te zien hoe fier je was op je behaalde medailles – en

Zo fier dat je ons telkens weer maakte als je een goede oefening neerzette.

Je spreid- en hoeksprongen waren steeds weer pareltjes die geen enkele andere gymnast zo mooi kon uitvoeren.

Na de aspirantjes-trampoline stroomde je door naar de competitiegroep trampoline. Je wou verbeteren, je wou vooruitgaan. Voor elke vooruitgang werkte je dan ook, training na training, sprong na sprong, al zwetend, al puffend, met een rood hoofdje, maar steeds, lieve Lore, met die stralende kenmerkende glimlach.

Als we aan Lore denken, denken we aan volharding, doorzetting en de moed nooit opgeven. Dan denken we aan een gemotiveerde goedlachse meid die haar eigen grenzen durfde te verleggen dankzij een mateloos vertrouwen in ons drieën, maar zeker ook in al haar andere trainers.

Want zo was Lore wel, als ze je vertrouwde, dan was dat voor de volle 200%. Door na een zware val een sprong opnieuw uit te voeren of na een mislukte wedstrijd naarstig aan de slag te gaan op training, toonde ze waar haar enorme wilskracht toe in staat was.

En niet alleen voor haar, ook voor haar medegymnasten. Lore had altijd diezelfde positieve noot klaar voor haar vriendinnen op training. Lore kon de andere gymnasten overtuigen om toch ‘cody’ – een geliefde sprong bij Lore, minder geliefd bij de andere gymnasten – uit te voeren.

Lore kwam graag naar de training. Lore was een superenthousiaste gymnast, zo iemand die we allemaal graag in de groep hebben. Het was voor Lore de grootste straf die ze kon krijgen: thuis moeten blijven van een training omdat ze zich geblesseerd had, of omdat ze last had van wat kleine kwaaltjes.

We zullen Lore haar stralende glimlach nooit vergeten, we zullen haar inzet, vertrouwen en doorzettingsvermogen nooit vergeten. We zullen nooit vergeten hoe Lore begon te tateren wanneer ze nerveus was. We zullen nooit vergeten hoeveel dankbaarheid dat lieve sterke meisje toonde wanneer we samen iets bereikten op training of op wedstrijd.

We zullen jammer genoeg ook nooit het moment vergeten waarop Ward en Leen het slechte nieuws van de diagnose vertelden. We zullen ook nooit de blik van ontzetting in de ogen van de andere gymnasten vergeten toen we hen dit slechte nieuws doorgaven. Lore was geliefd in de groep en dat werd dan ook getoond met Jump For Life, een initiatief dat volledig vanuit onze gymnasten kwam. “Laten we iets doen voor de warmste week, voor ons Lore.” Dit was de boodschap die ze ons brachten en een maand later hadden ze meer dan 6000 euro ingezameld voor het kinderkankerfonds.

Lore, je had nog duizenden spreidsprongen voor jou liggen, zoveel ongekende sprongen en hoogtes die je kon bereiken. Het is te snel gegaan, het had je niet mogen overkomen, niet ons Lore. Het leven is echt onrechtvaardig als zo een lieve sterke madam op zo een manier wordt weggerukt.

Het enige wat wij vanuit de trampolinegroep voor jou kunnen doen is: verder springen. Lore zou ons zeggen dat we zouden moeten blijven springen en de ze bij elke sprong bij ons zal zijn als een kracht die je doet beseffen dat je van elke sprong met volle teugen moet genieten.

Want springen was wat ons verbond en springen zal ons met haar verbinden zolang we het blijven doen. Lore, we gaan je nooit vergeten.

#vooronsLore